Па дзiкiм небе табуны
Пагрозна несьлi грываў хмары,
А круглагубыя збаны
Гайдалi плот уздоўж хiбары.
У кругаверцi над зямлёй,
У гольля хрycткiм развароце
Бяды пабачыўся залом,
І кpоў, як соль, сьпяклася ў роце.
Шыпела сонца ў абцугах –
Гуло кавадла перунова.
Нам чорта ў пекле зацугляць,
Каб пекла з раем параўноўваў.
Тым часам ведацьмеш сабе
Сярод драпежнiкаў i гвалту
Ты быў шчасьлiвым у журбе,
Няшчасным стаць тым больш ня варта.
Сабе зазнач, адвечны брат:
Ня знойдзе сьвет у сьвеце згубу.
І будзеш моцы набiраць,
Ляжаць, расхрыстаны, пад дубам...
|
|
